Dla mnie dom jest ważny tak bardzo, że właściwie urządzam go sobie w każdym miejscu, w którym się znajdę. Kiedy kręcę film w obcym mieście czy kraju, staram się nie mieszkać w pokoju hotelowym, tylko proszę, żeby wynajęto mi mieszkanie czy domek. I natychmiast robię wszystko, żeby to miejsce tak oswoić, aby czuć się w nim jak u siebie. W pewnym sensie noszę więc ten swój dom jak ślimak.Niektórzy moi przyjaciele śmieją się ze mnie, że gdziekolwiek osiądę, natychmiast tworzę własną przestrzeń. A domów mam kilka. Ten najważniejszy to stary kamienny dom w Bretanii, który właściwie mimochodem tak urządziłam, że stał się jakąś wizją mnie. Miałam też dom w Los Angeles, który sprzedałam, ale kupiłam tam mieszkanie. Mam również małe mieszkanko w Paryżu i mieszkanie w Warszawie.Wszystkie moje miejsca (a żadne z nich nie jest luksusowe czy dizajnerskie) – jak mówią moi przyjaciele – wyglądają jak dom Agnieszki. Wchodzi się i ma się wrażenie, że nie jest się w Los Angeles, Bretanii czy Warszawie, ale że jest się w takiej przestrzeni, którą wokół siebie wytwarzam – prawdopodobnie po to, żebym mogła czuć się bezpieczna.Nawet kiedy wynajmowałam mieszkania w Vancouver czy Baltimore, podczas kręcenia „House of Cards” – zawsze znalazło się tam kilka identyfikujących mnie przedmiotów, dzięki którym odwiedzający mnie goście natychmiast rozpoznawali moją przestrzeń.Z wiekiem gusta oczywiście się zmieniają. Teraz bym marzyła o domu, który byłby absolutnie minimalistyczny. Jestem dzieckiem PRL-u, w którym trudno było o jakiekolwiek piękne przedmioty. W mojej rodzinie nie ocalały też żadne przedwojenne pamiątki. Mam tylko kilka przypadkowych zdjęć. Kiedy więc nagle odkryłam, że na targach staroci we Francji można znaleźć za bezcen rzeczy, które mają historię i duszę, zaczęłam namiętnie je kupować i dom w Bretanii natychmiast zagraciłam.A teraz myślę, że już tego nie potrzebuję. Już wiem, że przedmioty nie są najważniejsze, że czasem trzeba opuścić dom bez żadnego bagażu, żeby potem stworzyć gdzieś nowy. Dom jest odbiciem człowieka. Miejscem, w którym się schrania, ale też które wyraża jego osobowość, estetykę czy poczucie ładu, piękna i równowagi.
